Ինձ շատ դուր եկավ բանաստեղծության առաձին տունը Արտըս ոսկո՜ւն է… Երկինքն է կըրակ. Հողը խորխոլած Ծըղոտներուն տակ:Այս տողերը կարդալիս պատկերացրեցի մայրամուտ վառ դեղին, ցորոնի ներքո: Արտըս ոսկուն է, երբ ցորենը արդեն հասած է լինում և արդեն քաղելու ժամանակն է, նման է ոսկու գույնի երբ նայում ես վերևից ոնցվոր ամբողջ հատակը ոսկով պատված լինի: Երկինքն է կրակ, այս տողը շատ հետաքրքրի է, կարդալիս մայրամուտ պատկերացրեցի և երկինքը կարմրությունից վոնցվոր վառվի և միջից բոց ցայտկի: Հողը խորխոլած Ծղոտներուն տա, խորխոլած ես հասկանում եմ ճաքճքած երբ որ հողը չեն ջրում, այդ հողը ճաքճքում է իսկ ցորենի արտը չեն ջրում և դրա համար էլ արտի հողին ասում են խորխոլած իսկ ծղոտը ցորենի չոգտագործվող մասն է:
No comments:
Post a Comment